Ministerstwo Sportu i Turystyki podjęło akcję „Stop zwolnieniom z wf”. Zaczęto sprawę od końca. Moim zdaniem, zastopować trzeba wf w jego obecnej postaci. Zwolnienie z niego to zdrowy odruch przetrwania.

Polskie dzieci tyją najszybciej w Europie. W ostatnich klasach szkoły podstawowej za dużo waży co czwarty uczeń. Większość z nich zostanie otyłymi dorosłymi. Jednocześnie zaczynają palić i pić, należy się więc spodziewać, że szybko zapełnią oddziały kardiologiczne.

Preferowane są gry zespołowe – czyli rywalizacja, i ćwiczenia gimnastyczne, czyli nuda. Taniec, aerobik, aktywna turystyka to margines.

Specjaliści za otyłość obwiniają – i słusznie – błędy dietetyczne oraz brak ruchu. 43 proc. uczniów szkół podstawowych siedzi przed komputerem od 2 do 4 godzin dziennie. W szkołach ponadgimnazjalnych 38 proc. młodzieży nie uczestniczy w zajęciach wf.

Główne powody zwolnień z wf, jak czytam na stronie NIK, która zainteresowała się sprawą, to względy zdrowotne i nieatrakcyjność zajęć. Jaka jest prawda, do końca nie wiadomo.

Bo pytani nie zawsze odpowiadają szczerze. Może nie chcą ćwiczyć, ponieważ z powodu mniejszej sprawności są upokarzani przez kolegów i nauczycieli. Otyli wstydzą się rozebrać. Nikt ich nie chce w swojej drużynie. Ocena na świadectwie odzwierciedla czas na setkę, a nie zaangażowanie. Zamiast więc psuć sobie średnią, lepiej postarać się o zwolnienie.

Wiem, co mówię. Tyle lat minęło, a szkolny wf śni mi się po nocach. Dopiero po latach zaczęłam ćwiczyć, jeździć na rowerze i dowiedziałam się, że to przyjemne. Ile czasu zmarnowałam, jeśli chodzi o profilaktykę zdrowotną?

Że to było dawno temu? Ale nic się nie zmieniło, bo na stronie NIK czytam: „…szkoły nie potrafią stworzyć ciekawej oferty programowej dla uczniów”. Nadmiernie preferowane są gry zespołowe – czyli rywalizacja, i ćwiczenia gimnastyczne, czyli nuda. Taniec, aerobik, aktywna turystyka to margines.

Akcja „Stop zwolnieniom” nie idzie w stronę stworzenia zdrowych nawyków, które młodzież będzie kontynuować po skończeniu szkoły, ale utrwala kult sportu wyczynowego: działa program „Mały mistrz”, do szkół zapraszani są wybitni sportowcy.

Jaka to oferta dla grubego czy mniej sprawnego dziecka, które nigdy nie będzie żadnym mistrzem, a mogłoby zostać szczęśliwym i zdrowym dorosłym? Raczej sygnał: „schowaj się, nic tu po tobie”, a nie „spróbuj, to dobra zabawa”.

Znowu NIK: „W blisko 80 proc. szkół nie podjęto wystarczających działań, aby zindywidualizować pracę z uczniem ze względu na jego możliwości psychofizyczne”. Nic dodać, nic ująć.