Żona przestała dbać o ulubione kwiaty i uschły? Córka nie chce wychodzić z domu? Może to nie lenistwo. Ani zawiedziona miłość. Tylko choroba.

Nie pomaga, że kupiłeś kwiaty, zabrałeś na zakupy? Ani znaku wdzięczności? Smutek, brak energii i aktywności, porzucenie zainteresowań, zaburzenia snu lub apetytu, jeśli trwają ponad dwa tygodnie, mogą wskazywać na depresję.

Depresji nie da się wyleczyć siłą woli.

To nie twoja wina, że na to wcześniej nie wpadłeś. Ta choroba się maskuje, nie zmierzysz jej termometrem ani ciśnieniomierzem, nie ustalisz jej poziomu, jak cukru czy cholesterolu.

Jednak możesz coś zrobić. Zachęć do wizyty u lekarza, pomóż ją zorganizować. Niekoniecznie od razu do psychiatry, może wystarczy lekarz rodzinny.

A jeśli diagnoza brzmi: tak, twoja żona, córka, syn, mąż ma depresję? Jak pomóc?
Pilnuj leczenia. Zachęcaj do brania leków i przestrzegania wskazówek lekarza.
Bądź cierpliwy. Zanim leki zaczną działać, minie trochę czasu.
Nie przyspieszaj. Chcesz, żeby było jak dawniej – i będzie, ale na razie nie narzucaj na siłę aktywności. Dopasuj tempo do chorego. Bądź przy nim i słuchaj.
Wyrzuć ze swojego słownika teksty w rodzaju: weź się w garść, inni mają gorzej, przestań się zamartwiać. Powiedziałbyś tak do pacjenta z zawałem serca?
Nie myśl o tym, że w waszej rodzinie nikt nie był u psychiatry. A u kardiologa, reumatologa czy dentysty był? Lekarz to lekarz.
Pamiętaj, że to dla chorego nie czas na podejmowanie ważnych decyzji, nawet jeśli wydaje ci się, że go uzdrowią: nie namawiaj go teraz, by rzucił pracę albo zerwał z narzeczoną.
Nie przejmuj jego obowiązków, jeśli ma ochotę coś robić.
Dowiedz się jak najwięcej o jego chorobie. Nie będziesz się czuł tak bezradny.