Żyjemy w świecie stereotypów – dotyczy to przede wszystkim niepełnosprawności. Zespół Downa jest tego dobrym przykładem.

Schematyzm, rutyna sprawiają, że osoby z trisomią 21(bo tak również nazywa się ta choroba) postrzegane są jako niesamodzielne i zagubione. Spodziewamy się, że trudno z nimi nawiązać kontakt, bo niewyraźnie mówią.
Z tym ostatnim stwierdzeniem – że mówią niezbyt wyraźnie – bym się zgodził, bo taka jest ta choroba. Ale na pewno wielu z tych chorych nie brakuje entuzjazmu i ambicji w dążeniu do celu, której inni mogą pozazdrościć.

Jeszcze 30 lat temu nikt nie słyszałby o nich, nie było ich widać. Teraz są z nami.

Dowodem na to jest książka „Twarze sukcesu. Zespół Downa”. Opisane w niej osoby osiągnęły sukces, kończą studia, grają w filmie, jak Piotr Swend w serialu Klan, występują na scenach teatrów. Piszą wiersze, a ich obrazy znane są w Polsce. Mieli możliwość wyboru swojej drogi życiowej.

– Jeśli twoje dziecko ma talent, potrafi go realizować, to pozwól mu się rozwijać, mimo choroby – mówią rodzice niepełnosprawnych. Dochodzenie do sukcesu trwało wprawdzie latami, wymagało podwójnej pracy, ale wielu rodziców dzieci z Downem uważa, że wykorzystały one swój niesamowity potencjał, wchodzą w „nasz” świat. I tak powinno być.

Na pewno każdemu przyda się jakiś wzór do naśladowania. Ale jest i druga strona medalu. Bezustanne parcie na sukces, co w naszej kulturze ma coraz większe znaczenie, paradoksalnie może doprowadzić do klęski.
I, jak zauważył Zygmunt Marczewski, ojciec 27-letniej Ewy z zespołem Downa, nie można dziecka ubierać na siłę w inne szaty, tylko dlatego, że mamy jakieś frustracje, kompleksy, bo w taki sposób robimy mu krzywdę. – Nie ma co robić z naszych dzieci na siłę geniuszy.

Zgadzam się. I dodam, że dotyczy to wszystkich dzieci: sprawnych czy niepełnosprawnych. Bo żadne dziecko nie jest idealne. I powinno spełniać swoje, a nie nasze marzenia.