Jeszcze nie tak dawno praktycznie nic nie wiedziałam o cukrzycy. Nie byłam nawet pewna, czym się różni pierwszy jej typ od drugiego.

Tak się jednak stało – na szczęście nie z powodów zdrowotnych – że oboje trochę się nauczyliśmy o tej chorobie i dalej się uczymy. A ponieważ chorych przybywa, spróbujemy się tą wiedzą podzielić. Zaczynamy cykl wpisów o cukrzycy. Dziś o tej typu 1.

Chorych na cukrzycę jest w Polsce 2,73 mln. Tylko 10 proc. z nich to ci z typem pierwszym. Oba typy cukrzycy są uwarunkowane genetycznie, jednak zachorowania na typ 2 można czasem uniknąć. W przypadku 1 to niemożliwe.

Wyjątkowy przypadek to typ LADA – cukrzyca typu 1, zdiagnozowana u dorosłego, zwykle między 40 a 50 rokiem życia. Wtedy choroba nie ma nagłego początku, ale rozwija się stopniowo.

Choroba bierze się stąd, że komórki beta w trzustce zostają zniszczone i przestają wydzielać insulinę. Cukrzycę typu 1 zalicza się do chorób autoimmunologicznych. Dlaczego tak się dzieje, że organizm sam się niszczy? Jedna z teorii mówi, że czynnikiem wyzwalającym chorobę może być infekcja wirusowa. Nie u wszystkich – każdy z nas od czasu do czasu przechodzi infekcję.

Choroba pojawia się nagle, prawie wyłącznie w młodym wieku: u dzieci, młodzieży. Objawy, na które rodzice koniecznie muszą zwrócić uwagę, to:
• osłabienie, ciągłe zmęczenie, senność
• duży apetyt (ale dziecko chudnie)
• silne pragnienie
• częste oddawanie moczu.
Jeśli zaobserwujemy coś takiego, nie ma co czekać, aż samo przejdzie. Lepiej sprawdzić, czy to nie cukrzyca, bo choroba rozwija się szybko i może dojść do zagrożenia życia.

Liczba chorych na cukrzycę dramatycznie wzrasta. Chodzi przede wszystkim o jej typ 2. Winien temu jest nasz tryb życia: dużo jedzenia, mało ruchu. Jednak przybywa również zachorowań na typ 1 i nie udało mi się znaleźć przekonującego tłumaczenia, dlaczego tak się dzieje.

Leczenie cukrzycy typu 1 polega na podawaniu insuliny. Dzieci i młodzi dorośli mają refundowane pompy insulinowe, które trochę ułatwiają życie. Generalnie jednak życie diabetyka – a zwłaszcza młodego – nie jest proste. Ciągłe sprawdzanie glikemii, czyli stężenia cukru, dopasowywanie dawki insuliny do diety i aktywności, podawanie jej…

Myślę sobie jednak, że nie ma się co poddawać. Owszem, łatwo mi tak mówić, bo problem znam tylko z teorii. Ale teoria dostarcza informacji o ludziach, którzy żyją z chorobą długie lata, są aktywni, nawet uprawiają sport wyczynowo. Warto dowiedzieć się jak najwięcej o swojej chorobie – edukacja to podstawa leczenia cukrzycy. Walczyć o siebie, a już na pewno o swoje dziecko.

W następnych odcinkach napiszemy o zapobieganiu cukrzycy typu 2, powikłaniach, hipoglikemii, o nowoczesnych lekach. Tematów nie zabraknie. Zostańcie z nami!🙂