Pojawiają się ciągle nowe dowody naukowe, że ruch zapobiega nowotworom, spowalnia rozwój choroby Alzheimera, zmniejsza ryzyko udaru mózgu, nie mówiąc już o chorobach serca, depresji i cukrzycy typu 2.

Owszem, siłownie są pełne, wokół dużo biegaczy i rowerzystów. Chodzi jednak nie tylko o ludzi w pełni sił.

Pewnego razu pan, ćwiczący obok mnie na „piechurze”, spytał: – Ale dokąd idziemy? Odpowiedź brzmi: do sprawnej i przytomnej starości.

– Dla starszych, w miarę sprawnych osób nie ma prawdopodobnie lepszego lekarstwa na dłuższe życie i pomyślną starość niż odpowiednio dobrana, zaplanowana i konsekwentnie podejmowana rekreacja ruchowa. Wysiłek fizyczny chroni starsze osoby przed inwalidztwem i pomaga im uzyskać optymalny poziom funkcjonowania – mówi prof. Ewa Kozdroń z warszawskiej AWF.

Trzeba sobie powiedzieć, że wszystkie te „w moim wieku” i „stan zdrowia mi nie pozwala” to często tylko wymówki. Owszem, zdarza się, że rzeczywiście nie można. Ale obecnie nawet po zawale serca nie leży się w łóżku.

Osoba, która dotąd nie ćwiczyła lub cierpi na choroby przewlekłe, musi poradzić się lekarza. Idea fitnessu medycznego, która dotarła do Polski, zakłada nawet ścisłą współpracę między lekarzem a trenerem. Aktywność musi być dobrana do wieku i stanu zdrowia – to nie ulega wątpliwości.
Nie musisz biegać w maratonie. Mitem jest hasło „Cała Polska biega”, bo nie każdy może biegać. Ale prawie każdy znajdzie coś na swoją miarę.

Pamiętajmy przy tym, że nie jest zdrowe współzawodnictwo i nadmiar motywacji (więcej, szybciej, dalej!) – wręcz niweczy zdrowotne skutki ruchu. Sukces bierze się z systematyczności, a nie z rywalizacji.

Do tego potrzeba samodyscypliny – bardzo pomaga opłacenie z góry zajęć, karnetu na basen itp. Ale ja ćwiczę bezpłatnie, na siłowni plenerowej w parku. To naprawdę cudowny wynalazek, jednak nie zawsze łatwo się zebrać. Wbrew pozorom, najlepiej się ćwiczy w jesienne i zimowe poranki. Któregoś razu z przyrządu o nazwie piechur patrzyłam na wschód słońca!

W chłodne poranki przychodziły, nie umawiając się, zwykle te same osoby. Mówiliśmy sobie dzień dobry i do widzenia, uśmiechaliśmy się, czasem jakiś korposzczur (bez obrazy) życzył miłego dnia. Bo przychodzą tam starzy i młodzi, grubi i chudzi, rodacy i cudzoziemcy. Nikt się z nikogo nie śmieje, palcem nie pokazuje.
Mam nadzieję, że i tej zimy dam radę.