Jak się czujecie z tym, że coraz bliżej? Obrusy uprane, prezenty kupione?

Podobno są osoby (chyba tylko kobiety), które prezenty gwiazdkowe kupują w sierpniu. Dobry pomysł, też chciałabym tak robić, tylko że do grudnia zapomnę, gdzie je schowałam. I wtedy wszystko na nic.

Każdy ma swoje świąteczne lęki i rozterki. Pora sobie uświadomić, że nie pomoże na nie najbielszy obrus i najpiękniej opakowane prezenty.

Zetknęłam się też z poradami, według których należy na miesiąc wcześniej rozpisać sobie w punktach, co należy zrobić i postępować według planu. Też dobry pomysł, tylko zastanawiam się, po co akurat przed świętami robić te wszystkie rzeczy uwzględnione w punktach. Np. porządki w szafie. W piwnicy. I tak dalej. Pewnie tak trzeba. A ja tak nie robię. Słabo, jak mawia moje dziecko. I już się poczucie własnej wartości obniża.

Właśnie, dziecko. To wewnętrzne w człowieku. Ono pewnie przyczynia się do tego, że trochę się na święta cieszę. Kręcą mnie te dekoracje, kolędy (i prezenty!) i że to czas refleksji. Z drugiej jednak strony chcę jak najszybciej mieć to z głowy. I z roku na rok ta druga opcja coraz bardziej zwycięża. Z wielu powodów, których – wybaczcie – nie będę wymieniać. Powiem jedno: lajcik się skończył.

Myślę, że każdy ma swoje świąteczne lęki i rozterki. Pora sobie uświadomić, że nie pomoże na nie najbielszy obrus i najpiękniej opakowane prezenty. Opakowanie zaraz się podrze, obrus poplami. A smutki nie znikną. Póki zostało trochę czasu, trzeba jakoś inaczej się do świąt przygotować. Jak? Czekam na pomysły. Przyślijcie jakieś, proszę.