Jestem makaronowym potworem. Mogę zaczynać dzień od spaghetti, a rurkami czy wstążkami kończyć. Nie wspominając już o tym, co mogę w ciągu dnia…

Może w poprzednim życiu byłam Włoszką? Włosi jedzą ponad 30 kg makaronu rocznie, a Polacy zalewie kilka.

Oczywiście „mogę” nie znaczy, że tak się dzieje na co dzień. Jednak spotykam się z makaronem często. Podobnie jak ja, postępuje co trzeci Polak – sięga po talerz z tą potrawą kilka razy w tygodniu (badanie Homo Homini 2013). Nie rozumiem tego, że prawie co dziesiąty obywatel nie jada makaronu w ogóle albo jada sporadycznie. Jak ci ludzie żyją i dlaczego tak postępują?
Pewnie dlatego, że według nich skromne kokardki czy świderki tuczą. Oczywiście, każdy produkt jedzony w nadmiarze, a dodatku podlany tłustym sosem, zaowocuje kilogramami.
Makaronu nie ma się co czepiać. Podobnie jak inne produkty zbożowe, składa się z węglowodanów złożonych, które powinny stanowić podstawę codziennej diety. Zapewniają one uczucie sytości na znacznie dłużej niż cukry proste (czyli słodycze), a więc na dłuższą metę hamują apetyt, i nie powodują wahań glukozy we krwi.
Jednak powinny to być przede wszystkim produkty zbożowe z pełnego ziarna: taki właśnie makaron, pełnoziarnisty chleb czy pełnoziarnisty ryż. Zaleca się co najmniej 3 porcje takich produktów pełnoziarnistych dziennie. A 1 porcja to kromka chleba lub pół filiżanki ugotowanego makronu czy ryżu.
Dlaczego pełne ziarno? Bo zawiera ono pożyteczny błonnik, witaminy z grupy B i minerały, jak fosfor, mangan, żelazo. Takie jedzenie zapobiega chorobom serca, cukrzycy i nowotworom.
Wracając do makaronu – ugotowany al dente zachowa więcej pożytecznych składników. Ciekawostka: podobno makaron jest źródłem tryptofanu, który wpływa na stężenie serotoniny w organizmie. A serotonina to jak wiadomo hormon szczęścia. I wszystko jasne.

Zdjęcie zrobiliśmy podczas warsztatów kulinarnych „Lubella – Uwielbiam!”