Powołano Polską Ligę Walki z Rakiem. Zacne gremium, skupiające wokół siebie wybitne osoby: Krystyna Janda, Danuta Wałęsa, Jerzy Stuhr, Ewa Łętowska i wiele innych, w tym także znanych onkologów.

Według filozofii działania Ligi walka z rakiem jest rozumiana jako wyzwanie cywilizacyjne, wymagające integracji całego społeczeństwa, instytucji i organizacji. Liga ma zbudować wspólnotę pacjentów, lekarzy i ekspertów.

Myślę sobie: kolejna organizacja i kolejna akcja związana z rakiem. Może dość już tych akcji, może doktorzy powinni wrócić do szpitali? Nie wiem – może dość, a może nie.

Nie pytaj, komu bije dzwon, jak mówi klasyk. Bije on tobie, żebyś ruszył palcem i zrobił, co do ciebie należy.

Bo choroba ciągle zbiera żniwo i nie znam jakichś spektakularnych danych, dotyczących opanowania jej w Polsce. Choć na świecie podobno są tzw. jaskółki. Ale w Polsce wiosny nie czynią.

Potrzeba więc ciągle bicia w największy dzwon. Ale każda droga zaczyna się od najmniejszego kroku, sądzę więc, że i w wielki dzwon, i w te małe dzwonki trzeba bić. Przyda się każde działanie, na każdym poziomie. I to, że wsiądziemy na rower zamiast w samochód (aktywność fizyczna i zmniejszenie zanieczyszczenia powietrza) i wesprzemy kogoś w walce z nałogiem palenia. I że zażądamy zdrowej żywności w szkolnym sklepiku – to zmniejszy zachorowalność na raka za kilkadziesiąt lat, ale tak się stanie.

Co do służby zdrowia: lekarze twierdzą, że pakiet onkologiczny rozbija się o biurokrację, sprawozdawczość, sztywne standardy, które nie zawsze mają sens, ale bez których realizacji NFZ nie zapłaci szpitalowi czy przychodni. Ogólnie był pomysł dobry, ale w realizacji na poszczególnych szczeblach zabrakło jakby zdrowego rozsądku.

Tymczasem poprawę mogą przynieść nawet najmniejsze kroki. Nie wymagające pieniędzy, tylko zwykłego myślenia. Przepływ pacjentów przyspieszy otwarcie okienka z napisem „Informacja”, żeby pytający nie oblegali rejestracji. Atmosferę uzdrowi przeniesienie kilku krzeseł z pustego korytarza pod najbardziej oblegany gabinet. Otwarcie kiosku na terenie wielkiego obiektu szpitalnego ułatwi i uprzyjemni życie pacjentów i ich rodzin – nie mówcie mi, że to nie ma wpływu na skuteczność leczenia. I tak dalej.

Więc nie pytaj, komu bije dzwon, jak mówi klasyk. Bije on tobie, żebyś ruszył palcem i zrobił, co do ciebie należy.